ฮอยหย่าง
เสียงแม่ฮ้องมากินข้าวดังวอย วอย
ลอยมากับลมที่เหงา เหงา
แนมตะเว็นยามแลง แฮงคึดพ้อควมเก่า
อีกมื้อที่เฮาหายใจอยู่เมืองเพิ่น
มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่าเมื่อวาน
ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้าน มีแต่ความเจริญ
แต่เป็นหยังเฮาจั่งเหงาแท้
คึดฮอดพ่อ คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้ คึดฮอดสุคน
บ่เคยลืมฮอยหย่างกลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล
บ่เคยลืมบ้านช่อง หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราวจากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราวว่าตัวเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
เหลียวเบิ่งฟ้า ขี้ฟ้ากะหม่น หม่น
ดิ้นรน สุดท้ายเพื่ออันใด๋
กว่าที่เฮาสิฮู้ความสุขนั้นอยู่ไส
ก็ไกลจากบ้านเฮามานานเกิน
มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่าเมื่อวาน
ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้าน มีแต่ความเจริญ
แต่เป็นหยังเฮาจั่งเหงาแท้
คึดฮอดพ่อ คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้ คึดฮอดสุคน
บ่เคยลืมฮอยหย่างกลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล
บ่เคยลืมบ้านช่อง หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราวจากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราวว่าตัวเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
คึดฮอดพ่อ คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้ คึดฮอดสุคน
บ่เคยลืมฮอยหย่างกลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล
บ่เคยลืมบ้านช่อง หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราวจากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราวว่าตัวเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
ยังจดจำฝังใจ ทางคืนเมือบ้าน
