To Vouno

Και ξαφνικά Βρήκα μπροστά μου το βουνό
Κι εγώ που δρόμους και σκαλιά είχα νικήσει
Χωρίς μιλιά βρέθηκα απλά να το κοιτώ
Σαν ένα θαύμα που μου χρώσταγε η φύση

Και ξαφνικά Βρήκα μπροστά μου το βουνό
Και με τα πόδια σου γυμνά πώς να τ' ανέβεις
Καρδιά από σίδερο και βλέμμα στο κενό
Θέλει ο κύκλος της ζωής αν τον πιστεύεις

Και στην κορφή ένα κερί που αναβοσβήνει
Για όποιον λείπει για όποιον έφυγε από εδώ
Κανείς δεν ξέρει μέχρι αύριο τι θα μείνει
Από τη βόλτα του στον κόσμο τον τρελό

Και στην κορφή ένα κερί που αναβοσβήνει
Για όποιον είδε μες στα μάτια τον θεό
Εγώ από κάτω νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη
Που ήταν για μια στιγμή δικό μου το βουνό

Που ήταν για μια στιγμή δικό μου το βουνό