Τα φώτα της ντροπής

Θα βρεισ τη μέρα σ' ένα ράφι σκονισμένη
Κι αφηρημένοσ θα μετράσ ιδανικά
Πού να τα πεισ και ποιοσ να σε πιστέψει
Έτσι δε γίνεται και πέφτεισ χαμηλά

Όμωσ να μη μιλήσεισ σε κανένα
Και να 'χεισ πάντα τ' όνειρό σου να κρυφτείσ
Φύγε μακριά και μην κοιτάσ εμένα
Εγώ συνήθισα τα φώτα τησ ντροπήσ

Με μια σου λέξη θα σβήνεισ την οθόνη
Όλα τα βρωμικα ξενύχτια που 'χεσ δει
Θα κυνηγάσ να πιάσεισ το βαγόνι
Που 'χει ξεφύγει απ' το ρεπό τησ κυριακήσ