ที่พึ่งคนไกล
คงเหลือแค่ความคิดถึงเป็นที่พึ่งสุดท้าย
ในยามที่คนอยู่ไกลไม่มีข่าวคราว
แค่คิดหัวใจก็ถึง นั่งซึ้งมองฟ้าผืนเก่า
วาดภาพเธอบนเมฆขาวในยามที่เราจากลา
ปลายฝันที่เคยวาดไว้ ยิ่งไปยิ่งไกลเหลือเกิน
ยามที่สองเราห่างเหินกลัวลืมสัญญา
งานหนักอยากพักชั่วคราว หอบใจเหงาเหงามุ่งหน้า
ลักลอบออกจากเมืองฟ้ากลับบ้านคืนไปหาเธอ
เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว
กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ
เธอวางเครื่องเอาไว้ไกลหรือใครนั่งคุยกับเธอ
อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา
คงเหลือแค่ความคิดถึงเป็นที่พึ่งยามท้อ
ระหว่างที่ใจเฝ้ารอเสียงเธอส่งหา
อยากฟังถ้อยคำหวานหวานสื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา
ให้คนที่กอดเข่าล้าได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว
กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ
เธอวางเครื่องเอาไว้ไกลหรือใครนั่งคุยกับเธอ
อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา
คงเหลือแค่ความคิดถึงเป็นที่พึ่งยามท้อ
ระหว่างที่ใจเฝ้ารอเสียงเธอส่งหา
อยากฟังถ้อยคำหวานหวานสื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา
ให้คนที่กอดเข่าล้าได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
