รอเธอที่นวนคร
ลาถิ่นคนจรนวนครที่เคยเคียงใจ
อดีตสาวโรงงานแฟนอ้าย
ได้งานใหม่แล้วไปลับลา
ลืมใครบางคนที่ยามน้องจนเคยมีราคา
ได้งานออฟฟิศติดตรา
เจ้าลืมสัญญาที่หน้าโรงงาน
ได้นั่งหน้าคอมสูงค่า
เจ้าลืมสัญญาที่ นวนคร
คนมากแต่ทางเดินน้อย
ขึ้นสะพานลอยก็ยังเข้าคิวรอ
คือศูนย์รวมคน ตจว.
เป็นจุดนัดพ้อของคนแรมรอน
เป็นอาณาจักรของชาวโรงงาน
มีชื่อเรียกขานว่า นวนคร
สถานีจอดใจคนจร
เป็นฉากละครตอนรักเราเริ่มต้น
เจอะกันบนทางเท้า
วันหนึ่งตอนเช้ารอขึ้นรถโรงงาน
เศษหางตาเราแอบยิ้มให้กัน
แล้วต่อจากนั้นรักก็มาเวียนวน
เป็นดอกไม้กลางดงเครื่องจักร
เป็นดอกรักแต้มแรงใจคนจน
แต่เสียดายที่ยิ้มได้บ่ดน
รักเราสองคนก็ต้องจำจากไกล
เจ้าไปได้งานกลางกรุงตึกใหญ่
เงินเดือนสองหมื่นได้ โอทีพร้อมกะแฮะแสน
ฟ้าวยิ้มแป้น ลาถิ่นคนจร
ลานวนครและบั่นทอนฮักเฮาพร้อม
สาวหน้าคอมทิ้งบ่าวหน้ามอมซ่อมเครื่อง
แมนชั่นชานเมือง
บ่รุ่งเรืองคือคอนโดกลางกรุง
นั่งภัตตาคารก็คงสำราญกว่าร้านตำบักหุ่ง
ข่าวว่ามีคนเดินข้างกลางกรุง
คอยหิ้วถุงพาช็อปปิ้งห้างใหญ่
เลยถิ่มอ้ายคนถือถุงก๊อบแก๊บส่อย
ย่างเข้าซอยแคบแคบเคียงเจ้ามื้อผ่านมา
ซ่างเถาะหล้าอ้ายบ่ว่าหรือตำหนิ
ยามโชคดีเชิญเลยสิบ่ขวางทางก้าว
แต่ยามเหงาหรือเขาเมินหน้า
หรือว่าวาสนาดันเจ้าบ่ถึงฝั่ง
หรือมีหยังปวดร้าว ขอวอนเจ้าให้อ่วยมา
งานบ่ก้าวหน้าหรือคนใหม่เขาถอน
กลับนวนครคงจื่อสายรถเมล์ได้เอย
