ลำล่องคึดฮอดคืนนอนนา
แฟน แฟน เอ๋ย
หล่ะหัวนาดอนตอนยามแล้ง
นั่งใต้ฮ่มกกสะแบงบัดลมแล้งได้พัดผ่าน
โอ้ยเด้หนอ แนมลงท่งความกันดาร
ลมหัวกุดพัดไหง่กุ้มดินเป็นปุ้มไหง่ใส่ตาเอย
หล่ะคึดฮอดเด้ คึดฮอดแฟนผู้ข้า
ผู้ลาถิ่นเด้อดินดอนจากนาดอนเข้าเมืองกรุง
บ่อนฮุ่งเฮืองอยู่เมืองฟ้าหล่ะลืมเถียงนาแล้วบ้อน้อง
ลืมนาหนองแล้วซั่นตี้ ลืมแล้วบ้อตั้งแต่กี้
เฮาเคยเกี้ยวย่างลัดกันเอย
หล่ะปลายธันวาหนาวสะบั้น
หนาวจนสั่นคืนนอนนา
หล่ะตกดึกมาสะนูดัง
ได้นั่งฟังอยู่เคียงน้อง
หล่ะหนาวกลางคืน
หัวลมล่องนั่งบังกองล้อมข้าวใหญ่
หล่ะมืออ้ายยังคว้าใส่เธอตกใจหยิกข้างท้อง
ชายหลงฮ้องพ้อผ่องดาว
หล่ะล้อมข้าวเหนียวข้าวจ้าวมวลสาวบ่าวพากันตี
น้องผู้วีข้าวสะนุถืกซัดเฟียง เสียงครางโอ้ย
หล่ะดึกลมโชยแฮงหนาวจั่นเธอกับฉันยังยิ้มใส่
ผู้เฒ่านั่งผิงไฟ
มวลหมู่สาวบ่าวเว้า
เทียวแซวเจ้าแม่ย่าหนาวเอย เอ๋ย
หล่ะเสร็จจากนาข้าวขึ้นเล้าเจ้าผลัดว่าสิลงกรุง
ต้นมันสูง ธกส. จ่ายบ่พอหาเงินเพิ่ม
หล่ะลืมความเดิมล่ะบ้อน้อง
ก่อนไปหันมามองเออ
ยิ้มเศร้าเศร้าถ่าน้องแหน่
หล่ะเดี๋ยวนี้เหลือน้อตั้งแต่ภาพความหลัง
บ่อนนั่งเว้า เอย
วันใด๋เจ้าสิอ่วยมา เอย
หรือไปหลงไฟส่องจ้า เอย
เป็นสาวส่าอยู่ในกรุง
ลืมผ้าถุงแพรลาย เออ เอย
เจ้าเปลี่ยนใจล่ะบ้อน้อง
หล่ะชายยังคอยเด้อยังถ่า
ใกล้สิฮอดพฤษภา
เบิดลมแล้งฝนสิอ่วย หล่ะฝากสายลมบอกน้องด้วย เออ เออ เอย
ให้มาช่วย
พ่อฮุดนาสัญญารอ เอย
โอ๊ะโอ่เอย ชู้พี่ เจ้าผู้หนีให้คืนบ้าน
