อดีตรักมักสาวครู
ฟังเสียงสายลมต้อง
จากริมคลองแถวทุ่ง
ปงมัดกล้าไว้แล้วเถียงนา
น้อยค่อยพักเซา
หยับขึ้นมากินข้าว
เซามีแฮงเบิ่งจักหน่อย
นั่งคิดไปลอยลอย
ถึงอดีตผู้ข้า
สิเป็นบ้าย้อนมักครู
เฮาคือควายบักตู้
หน้าต่ำหนอเทิงดำ
งานประจำคือไถนา
ก่นโพนเกาฮื้อ
ใจถวิลนางน้องเอย
คือสิบ่สมปอง
เด้อโตน้องน้อกับพี่
เธอแม่พิมพ์คนดี
พี่ชาวนาต่ำต้อย
เอ้อ บ่คอยได้
แม่นฮ่วมเฮียงสาวเอย
เธออยู่บ้านหลังโตอันโอ่อ่า
ฉันนอนนาบ้านเรือนเหมือนรังหนู
เธอร่ำเรียนพากเพียรได้เป็นครู
ช่างหดหู่เศร้าหมองเสียจริงเรา
เธอไปเรียนฉันไปนามันน่าเศร้า
ทางเดินเรานับวันห่างต่างศักดิ์ศรี
อนาคตของน้องต้องผู้ดี
ส่วนตัวพี่หมองหม่นทนทำนา
เหลือใจหล้า ใจหล้า
เห็นน้องจบครูมา
น้ำตาอ้ายไหลหย่าว
คึดเห็นคราวแต่กี้เฮาเล่นฮ่วมกัน
โตอ้ายนั้นเรียนอยู่ ปอ สาม
ส่วนว่าครูคนงามอยู่ ปอ สองเด้อน้อง
สองเฮาเว้านำกันคักแน่
บ่ลืมกันคักแท้
คำมั่นลั่นความ
ปีน้ำท่วมน้องยังขี่หลังชาย
บัดได้บายปริญญา
ช่างลืมนางน้อง
นั่งมองแม่พิมพ์คนใหม่
น้ำตาพี่ไหลอาบลงใบหน้า
ไม่อยากโทษบุญวาสนา
เรามันอีกา
ส่วนน้องยาหงส์ทอง
ขอมองให้เต็มตาหน่อย
ถึงแม้นบุญน้อยก็ยังคอยเหลียวแล
ได้เวลาต้องไปป้านคันแท
บ่ายมาแบกแหลงน้ำตามเคย
อกเฮาเอ่ย
อย่าไปหวังเขาเลย
เฮามันเชยไร้ค่า
เฮาอีกาต่ำต้อย
บ่คอยได้คู่หงส์
เลาะเลียบซ้งไปตามท่งหากิน
ใจถวิลสาวครูสิซ่ำได๋น้อนี่
ดำขี่ลี่ ชาวนาคือพี่
อ้ายคิดเห็นแต่กี้ยังมีน้องอยู่นำ
คึดอ่ำลำนำตั้งแต่ตอนเด็ก
ตอนที่เฮายังเล็ก
พี่บ่ลืมนางน้อง
สองเฮาเว้านำกันอ้อมอ่อม
ปิ้งกะปอมป่นแย้
อยู่โพนแต้เลาะเถียง
นกอีเอี้ยงเคียงคู่จู๋จี๋
ฮักกันมาหลายปี
พี่บ่มีวันเคลื่อน
ลงเฮือนเพื่อนชวนเดินเตร่
มาคักหลายเด้
ครูสวยเก๋จังเลย
หนุ่มชาวนาได้แต่มองเฉยเฉย
ใจคิดอยากกกเกย
บ่กล้าเอ่ยวาจา
ชาวนาอย่างเราเฝ้าแอบ
ผลลัพธ์คือเจ็บแสบ
ไม่ได้แนบเคียงกาย
หัวใจคงได้แต่มั่นหมาย
เห็นครูเดินกายไปสอนนักเรียน
เวียนหลายมื้อ
อยากไปเรียนหนังสือ
นำน้องคือเก่า
แนวฮักบ่กล้าเว้าเฮานั่นต่ำสกุล
ใจว้าวุ่นแก้มจูนพูนมองหา
วาสนาชาวนา
สิซ่ำเพ้อเพียงนี้
