Πιλάτος

Νίπτει τασ χείρασ του ο θεόσ και μια βροχή ξεπλένει
Τη σκόνη απ’ τα αγάλματα
Και των παιδιών τα κλάματα
Μα εμένα μ’ αρρωσταίνει

Πίσω απ’ τα μαύρα μου γυαλιά όλα τα είδα
Όμωσ δεν έβγαλα μιλιά
Μόνο ζητούσα μια γωνιά
Στην καταιγίδα

Άχρηστα τα τραγούδια μου
Άχρηστα σαν πτυχία
Κι ασ καμαρώνουν οι γονείσ
Για την επιτυχία

Άχρηστα τα τραγούδια μου
Άχρηστα σαν και μένα
Βουβοί στο φόνο θεατέσ
Με μάτια τρομαγμένα

Η μια ζωή αναβολή ατέλειωτη θητεία
Απ’ το πεδίο τησ βολήσ
Έρμαιο τησ υπερβολήσ
Του δρόμου η μαθητεία

Ξέρω η φλόγα καίει αλλού
Αλλού είναι το θαύμα
Εκεί που γλύφει ένα σκυλί
Το πιο νωπό του τραύμα

Άχρηστα τα τραγούδια μου