Παραβολή του ασώτου

Τησ νύχτασ η ακταιωρόσ τουσ πλάνητεσ μαζεύει
Με χάδια τουσ χαζεύει με χίλια ξωτικά
Ξεχύνεται απ' τ' αμπάρια τησ κρασί βαλσαμωμένο
Κόκκινο κεντημένο με σταυροβελονιά

Όσοι σέρνονται τισ νύχτεσ
Πέφτουνε σε μαύρεσ τρύπεσ

Ρίξε το σπίρτο μέσα σου ρίξε το παραμύθι
Να ζοριστούν τα στήθη και να 'ρθουν πιο κοντά
Στουσ άλλουσ πάντα δίνουμε ό,τι μασ περισσεύει
Μα η μέθη δυσκολεύει θαρρώ τα πράγματα

Στη μέση η φιλίποβνα και γύρω οδαλίσκεσ
Ακόμα δε συνήλθεσ άσωτε υιέ
Από παντού ακούγονται ζουρνάδεσ και νταούλια
Παρακαλάσ την πούλια να ψήσει έναν καφέ