Αγριεμένοι χρόνοι

Μια λεύκα που δολώνει στου ανέμου τισ σπηλιέσ
Τησ μνήμησ το παγώνι τα αινίγματα που λεσ
Στον σκουριασμένο τρέμει τον ουρανό
Σπαθί το κάθε φύλλο σαρακινό

Καινούριο χελιδόνι μεσ σ' άγνωστεσ λαλιέσ
Σέρνει το φωσ στη σκόνη τα μάγια στισ φωλιέσ
Στο μεσοδόκι φέρνει τον ουρανό
Αλαφιασμένα γέλια των ζωντανών

Μεσ στο παλιό βαγόνι αραδαριά φυλέσ
Απ' των καημών τ' αφιόνι στου άδη τισ αυλέσ
Ποιο μονοπάτι βγάζει στον ουρανό
Μα μένει ξεχασμένο και μακρινό