Aghia Petroupoli - Parisi Met'Epistrofis

Προχωρούσε το ανθρώπινο φίδι αργά
Τη μεγάλη τη νύχτα να πάρει
Και του μάταιου το γέλιο ακουγόταν ξανά
Πότε φάντασμα πότε φεγγάρι

Υποχωρούσε ο χρόνοσ να κερδίζει ο νουσ
Αιχμαλώτιζε ελπίδεσ η μοίρα
Και μετά μασ κερνούσε πιο άγριουσ καιρούσ
Να γεμίζει απόγνωση η πείρα

Πόσα λάβαρα έστησε αυτόσ ο χορόσ
Πόσεσ νίκεσ γιορτάσανε ήττεσ
Πόσο γρήγορα γύρισε αυτόσ ο τροχόσ
Και προλάβαν τουσ μύθουσ οι γύπεσ

Να ανεβάζει τισ πέτρεσ ψηλά στο βουνό
Και μετά να γυρνάν να τον τρέχουν
Προμηθέασ δεσμώτησ με νάνο εαυτό
Τα όρια του να μην τον αντέχουν

Καρφωμένα τα πόδια του πάνω στη γη
Κι όσο ζει το στερέωμα βλέπει
Και μια μνήμη παλιά να του γίνεται ορμή
Πωσ αυτή η ζωή δεν του πρέπει