Ο κυρ Αντώνης
Ο κυρ Αντώνης πάει καιρόσ
Που ζούσε στην αυλή
Μ' ένα κανάτι μ' ένα κρεβάτι
Και με κρασί πολύ
Είχε δυό μάτια γαλανά
Κι αχτένιστα μαλλιά
Κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε
Στα ρούχα τα παλιά
Αχ κυρ Αντώνης πωσ σ' αγαπάμε
Και μαζί σου τ' άστρα κοιτάμε
Τισ φωτιέσ για σένα μετράμε
Ωσ που να 'ρθεί η βροχή
Και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε
Σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
Σαν παιδιά με σένα γελάμε
Σαν κάνεισ προσευχή
Ο κυρ Αντώνης βιάζεται
Να πάει να κοιμηθεί
Γιατί το βράδυ στα όνειρα του
Θέλει να θυμηθεί
Ότι ποτέ δεν έζησε
Μεσ στ' όνειρο του ζεί
Μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο
Τον βρίσκει η χαραυγή
Αχ κυρ Αντώνης πωσ σ' αγαπάμε
Και μαζί σου τ' άστρα κοιτάμε
Τισ φωτιέσ για σένα μετράμε
Ωσ που να 'ρθεί η βροχή
Και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε
Σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
Σαν παιδιά με σένα γελάμε
Σαν κάνεισ προσευχή
Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης
Πάει να κοιμηθεί
Κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε
Στην πόρτα να βρεθεί
Μα ο κυρ Αντώνης δεν θα βγεί
Ποτέ του στην αυλή
Αφού για πάντα μεσ στ' όνειρο του
Θέλησε πια να ζεί
