Το τραγούδι του παλιού καιρού
Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια
Του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
Μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
Για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
Καράβια να κεντάσ και χελιδόνια
Το πέλαγο πικρό και η γη μασ λίγη
Και το νερό στα σύννεφα ακριβό
Το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
Το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
Κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι
Κι ήρθεσ εσύ και σκάλισεσ μια κρήνη
Για τον παλιό του πόντου ναυαγό
Που χάθηκε μα η μνήμη του έχει μείνει κοχύλι λαμπερό στην αμοργό
Και βότσαλο αρμυρό στη σαντορίνη
Κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη πήρα κι εγώ το δάκρυ μιασ ροδιάσ
Για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι καημούσ να συλλαβίζω τησ καρδιάσ
Με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι
Μα τώρα που η μεγάλη φτάνει τρίτη
Και ανάσταση θα αργήσει να φανεί
Θέλω να πασ στην μάνη και στην κρήτη
Με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
Το λύκο τον αητό και τον αστρίτη
Κι άμα θα δεισ κρυφά στο μέτωπό σου να λάμπει μια απαλή μαρμαριγή
Τ' αλλοτινό πεφτάστερο σηκώσου
Να ζωντανέψεισ πάλι μια πηγή που καρτερεί στο βράχο το δικό σου
