Strój

Miała w sadzie strój bogaty, malowany w różne światy
Że gdy w nim się zapodziała, nie wędrując wędrowała
Strój koloru murawego, a odcienia złocistego
Murawego dla murawy, złocistego dla zabawy

Zbiegło się na te dziwy aż stu płanetników
Otoczyli ją kołem, nie szczędząc okrzyków
Podawali ją sobie z rąk do rąk, jak czarę:
Pójmy duszę tym miodem, co ma oczy kare!
Podawali ją sobie z ust do ust na zmiany:
Słodko wargą potłoczyć taki krzew różany!
Porywali ją naraz w stu pieszczot zawieję:
Dziej się w tobie to samo, co i w nas się dzieje!

Dwojgiem piersi ust głodnych karmiła secinę:
Nikt tak słodko nie ginął, jak ja teraz ginę!
Szła pieszczota koleją, dreszcz się z dreszczem mijał
Nim jeden wypił do dna - już drugi nadpijał
Kto oddawał - dech chwytał, a kto brał - dech tracił
A kto czekał za długo - rozumem przypłacił!
Sad oszalał i stał się nie znany nikomu
Gdy ona, jeszcze mdlejąc, wracała do domu

Miała w oczach ich zamęt, w piersi ich oddechy
I płonęła na twarzy od cudzej uciechy!
Jakiż wicher warkocze w świat ci rozwieruszył?
Ach, to strzelec - postrzelec w polu mnie ogłuszył!
Co za dreszcz twoim ciałem tak żarliwie miota?
Śniła mi się w śródlesiu burza i pieszczota!
Mać ją, płacząc, wyklęła ojciec precz wyrzucił
Siostra łokciem skarciła, a brat się odwrócił

A kochanek za progiem z pierścieni ograbił
I nie było nikogo, kto by jej nie zabił
I nie było nikogo, kto by nie był dumny
Że ją przeżył, gdy poszła wraz z hańbą do trumny
Tylko Bóg jej nie zdradził i ślepo w nią wierzył
I przez łzy się uśmiechał, że ją w niebie przeżył
Ty musisz dla mnie polec na śmierci wezgłowiu
A ja muszę dla ciebie trwać na pogotowiu!
Ty pójdziesz tą doliną, gdzie ustaje łkanie
A ja pójdę tą górą na twoje spotkanie
Ty opatrzysz me rany, ja twych pieszczot ciernie
I będziem odtąd w siebie wierzyli bezmiernie!

Miała w sadzie strój bogaty, malowany w różne światy
Że gdy w nim się zapodziała, nie wędrując wędrowała
Strój koloru murawego, a odcienia złocistego
Murawego dla murawy, złocistego dla zabawy