โลกมีไว้เหยียบ
ใครต่อใครก็ต้องมีพ่ายแพ้มีหมดกำลัง
ใครต่อใครก็ต้องมีพลาดมีพลั้งกันอยู่ทุกคน
แล้วสุดท้ายชีวิตที่พ่ายที่แพ้ที่ต้องทุกข์ทน
ก็ยังเดินยังย่ำบนโลกใบนี้กันไป เหมือนเดิม
อย่างเคย ก็ชีวิตมันต้องดิ้นไป
เมื่อก่อนนั้นฉันคิดว่าโลกใบนี้มันหนักเกินไป
มาวันนี้เธอคิดว่าโลกมันร้ายเกินจะก้าวผ่าน
ฉันได้รู้สุดท้าย ความทุกข์ที่เห็นก็เป็นเมื่อวาน
เธอจะคิดให้เธอต้องเศร้าต้องช้ำทำไมเล่าเธอ
แบกความทุกข์ไว้เพื่ออะไร ถ้าแบกไปแล้วต้องเสียน้ำตา
หนักเกินไปเธอคงเหนื่อยล้า ที่เธอทุกข์มาโว
วางมันลงก่อนดีไหมที่เธอแบกมัน
มัวกังวลก็เท่านั้นได้แค่หนักใจ
เพียงเธอยอมให้สิ่งนั้นมันผ่านพ้นไป
ให้โลกนี้แบกเราไว้เหมือนควรจะเป็น
มองที่พื้นยังเห็นรอยเท้าที่ก้าวเดินมาตั้งไกล
ยิ้มสักนิดแล้วทุกปัญหาที่ร้ายจะดีขึ้นมา
แบกความทุกข์ไว้เพื่ออะไร ถ้าแบกไปแล้วต้องเสียน้ำตา
หนักเกินไปเธอคงเหนื่อยล้า ที่เธอทุกข์มา โว
วางมันลงก่อนดีไหมที่เธอแบกมัน
มัวกังวลก็เท่านั้นได้แค่หนักใจ
เพียงเธอยอมให้สิ่งนั้นมันผ่านพ้นไป
ให้โลกนี้แบกเราไว้เหมือนควรจะเป็น
แบกความทุกข์ไว้เพื่ออะไร ให้เสียน้ำตา โว
วางมันลงก่อนดีไหมที่เธอแบกมัน
มัวกังวลก็เท่านั้นได้แค่หนักใจ
เพียงเธอยอมให้สิ่งนั้นมันผ่านพ้นไป
ให้โลกนี้แบกเราไว้เหมือนควรจะเป็น
วางลงเสียเถอะ
ให้เธอเหยียบมัน
ให้มันแบกเรา
