W sadzie śmiertelnego piękna

Świeciła dniom była mu słońcem
W pomrokach życiowego snu
Tyle dała pełni
Cała moc płomienia spijały usta
Potem krew

W sadzie śmiertelnego piękna
Jedna lampka jeden kwiat
Milczenie

Jak cicho śpi
W kielichu
Zastyga rubinowa ciecz
Światy jego zgasłe
Brudny dom
Drzewa schylone w szubieniczny łuk

W sadzie śmiertelnego piękna
Jedna lampka jeden kwiat

Czarną karetą odjeżdża
W zapomnienie
Albo
Czarną karetą wybiera się na piwo