Nostalgia
Dawno po wojnie polsko ruskiej ale ptaki lecą kluczem dalej
Wiatr unosi trawę tnę te wersy tak jak skalpel
Precyzja daje mi powiedzieć co jest warte
Za ostatni grosz kupiłbym Ci świeżą farbę
Pomalował świat sepii na żółto niebiesko
Chcą uczyć tolerancji osiedle to nie Unesco
Żyje się pod kreską żyje się pod Tesco
Żyje się by życie było więcej niż burleską
Nieco smutny sektor nasza polska ziemia
Przedmioty ze szkoły masz po szkole chemia
Dzisiaj jesteś jutro już Cię nie ma
Jak kurwy w pięknych futrach polisach czy jeleniach
Rap ma mówić więcej rap ma nosić serce
Skoro mówię do milionów wykorzystam ten czas z sensem
Żaden sensei poszukiwacz nadziei
Zostawiam trochę barwy w tej krainie cieni
Nim nadejdzie po nas czas
To pogadamy czemu wolności nam brak
Podomykamy resztę ważnych dla nas spraw
Na które zawsze brakowało dnia
A noce grzeją mniej odkąd brak nam tchu
Wypijmy za tych których już opuścił duch
Pośród betonu róże rosną tylko tam
Gdzie ludzie nie rzucali słów na wiatr
Ursynów 99 hip hop tam jedno boisko
Dziś 135 tysięcy złotych jeden bitcoin
Nie śpimy w nocy chłopaki biorą go na kopy
Potem po jointy dzwonią motorolą tą zdobyczną
Nie mamy floty ale na klatce palą grube lolo
Mieszamy ciepłą wódkę z zimną colą
A na podwórku słychać elo a nie yolo
Gdzieniegdzie leżą fifki z alufolią w Niemczech wchodzi 'ojro'
Amores Perros uczy że życie jest dziwką
Tym bardziej że ziom mnie robi w chuja tak jak Franza Olo
Chciałbym móc wsiąść w samolot
Ale wtedy nie miałem hajsu nawet na to by dojechać na lotnisko solo
Wyszło 2 lata później i nie myślałem że tak to pójdzie
Dziś drogą furą jeżdżę szybko gdy się wkurwię
I tyle co wtedy w rok zarabiam w dzień na czysto
Co z tego skoro tak mało trzeba żeby było wszystko
Nim nadejdzie po nas czas
To pogadamy czemu wolności nam brak
Podomykamy resztę ważnych dla nas spraw
Na które zawsze brakowało dnia
A noce grzeją mniej odkąd brak nam tchu
Wypijmy za tych których już opuścił duch
Pośród betonu róże rosną tylko tam
Gdzie ludzie nie rzucali słów na wiatr
Chciałem tylko nadać barw tak jak Renoir
Zawieść tych którzy chcieli żebym przegrał
Siedzieć w spokoju i pisać se wiersze
Widzieć szczęście gdzie się nie rozejrzę
To było dawno i już się nie uda
Więc chodzę struty jak Pablo Neruda
I znowu gdzieś tam gnam w pełnym biegu
Życie to gra ale trzymam się reguł
Matki nie ma stary znów nietrzeźwy
Słyszę płacz i wiem że to nie wierzby
Jeszcze wczoraj byliśmy dziećmi
Dziś pogrążony w mroku proszę przyświeć mi
Rany świeże jak te kwiaty na grobie
Łzami mierzę czas którego nie nadrobię
Jestem chłopcem który tęskni do mamy
Z nadzieją że niedługo się spotkamy
Nim nadejdzie po nas czas
To pogadamy czemu wolności nam brak
Podomykamy resztę ważnych dla nas spraw
Na które zawsze brakowało dnia
A noce grzeją mniej odkąd brak nam tchu
Wypijmy za tych których już opuścił duch
Pośród betonu róże rosną tylko tam
Gdzie ludzie nie rzucali słów na wiatr
