Το αίμα που παγώνει

Έσβησα τα φώτα κλείδωσα την πόρτα
Πέταξα στο δρόμο το κλειδί
Ξάπλωσα στο στρώμα τρομαγμένοσ σαν παιδί
Κι άπλωσα στη νύχτα τη σιωπή

Ήσουν παγωμένη κι έμοιαζεσ θλιμμένη
Δίχωσ αίμα δίχωσ την αφή
Τι σε περιμένει ποιοσ χειμώνασ σ’ οδηγεί
Ποιοσ θα σ’ αναστήσει από τη γη

Κάτω απ’το σεντόνι που κοιμάσαι μόνη
Κρύψαμε το θάνατο απ’ τη γη
Το αίμα σαν παγώνει δε ματώνει πια η πληγή
Μόνο η μοναξιά μου αιμορραγεί

Έσβησα τα φώτα κι ήρθα όπωσ πρώτα
Στο σκοτάδι να σε ξαναβρώ
Μα το αίμα βρήκα μεσ στισ φλέβεσ σαν νερό
Και το σώμα σου ήτανε νεκρό