Pothoi

Πέρασαν χρόνια κι η καρδιά μου πια δεν κλαίει
Μόνο μεθάει και θυμάται και γελά
Με τους αετούς μου που όλοι γίναν αρουραίοι
Μόλις με είδαν να ορμάω στη φωτιά

Πέρασαν χρόνια και κατάλαβα τι φταίει
Που όλοι δειλιάζουμε μπροστά στην ομορφιά
Ακούω καλύτερα τη γάτα μου να κλαίει
Παρά του πόθους μου να ουρλιάζουν σαν σκυλιά

Μα τι είν' αυτά που λέει
Του 'βαλε ο διάολος φωτιά
Τα λέει ξεθυμαίνει
Και ξαναπαίρνει τα βουνά

Πέρασαν χρόνια κι η ψυχή μου πια το ξέρει
Όσοι φτερούγισαν και πήγαν πιο ψηλά
Ήταν ανάξιοι ρηχοί και τιποτένιοι
Και κάποια μύγα τους τσιμπούσε τα φτερά
Αχ πόσο γρήγορα αυτή η ζωή διαβαίνει
Όλοι επιστρέφουμε μια μέρα στη σιωπή
Μόνο η βλακεία μας αιώνια παραμένει
Να μας ξοδεύει και μετά να μας υμνεί

Μα τι είν' αυτά που λέει
Του 'βαλε ο διάολος φωτιά
Τα λέει ξεθυμαίνει
Και ξαναπαίρνει τα βουνά

Πέρασαν χρόνια και κατάλαβα τι φταίει
Που όλοι δειλιάζουμε μπροστά στην ομορφιά
Ακούω καλύτερα τη γάτα μου να κλαίει
Παρά του πόθους μου να ουρλιάζουν σαν σκυλιά