Κυρία των μέσα μου ανέμων

Κυρία των μέσα μου ανέμων
Δεν θέλω να αρνηθώ ότι ακριβώσ σε οδήγησε
Να σπείρεισ μέσα μου την ευλογία τησ κίνησησ
Τησ πράξησ
Να ρίξεισ το σκοινί
Στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι
Που χρόνια λαθροζούσα
Για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο
Τον θαυμαστό τον πληγωμένο

Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ
Τουσ θλιβερούσ ορίζοντεσ τησ λογικήσ μου
Ν' απογειώνομαι από τισ φλούδεσ του γραπτού μου λόγου
Στουσ πλησιέστερουσ φιλάσθενουσ πλανήτεσ
Κάθε φορά και μ' ένα αλλιώτικο τραγούδι
Να ξεμουδιάζω γλείφοντασ τον κοφτερό σου σκελετό

Κι ούτε ένα μάιο δε θ' ανεχτώ
Να σκύψει πάνω μου
Με λόγια σκωπτικά
Και σύριγγεσ
Και φαγωμένα χείλη
Κι ούτε ένα μάιο δε θ' ανεχτώ
Να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα

Πιο ριψοκίνδυνοσ κι από το ναζωραίο
Θα περπατήσω πάνω απ' την κινούμενη
Τη σαρκοφάγο άμμο
Που διατηρεί απρόσιτεσ τισ χώρεσ των ιερών παλιάτσων
Και των σεληνιασμένων γελωτοποιών

Τραυλίζοντασ λόγια ισχνά
Μα και σπουδαία
Θ' αποσυρθώ στισ προθανάτιεσ κοιλάδεσ των λοιμών
Και τησ αγάπησ
Όπου απ' το μαύρο χώμα τουσ διάσπαρτα ξεφυτρώνουν
Κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα
Πλάι στισ φεγγαρολουσμένεσ παπαρούνεσ

Ίσωσ κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό
Και ν' αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο
Σ' αγαπώ σ' αγαπώ
Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια
Κι οι οδοντοστοιχίεσ θα εκρήγνυνται
Και θα γεμίζει ο αέρασ πέταλα καρατομημένων ανθών
Καρπούσ γυναικείων χεριών
Και λιωμένα κοσμήματα

Κυρία των μέσα μου ανέμων
Τιμώρησέ με αν θεσ
Γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο
Είμαι ο οριστικόσ εραστήσ σου
Ο αόριστοσ
Ο τωρινόσ και ο παντοτινόσ
Ο πιο ανώριμοσ
Ο πιο σοφόσ
Τώρα πια γνωρίζω τι μ' οδηγεί να υποτάσσομαι
Στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση

Κυρία των μέσα μου ανέμων