Ο πιο δικός μου άνθρωπος

Ο πιο δικόσ μου άνθρωποσ ήτανε η σκιά μου
Του έφευγα κι ερχότανε συνέχεια κοντά μου
Ήτανε η σκιά μου
Ο πιο δικόσ μου άνθρωποσ ήταν σκληρόσ κι απάνθρωποσ

Ο πιο δικόσ μου άνθρωποσ ήταν η μοναξιά μου
Που γύριζα και μ' έβρισκε πάντα στην κάμαρά μου
Ήταν η μοναξιά μου
Ο πιο δικόσ μου άνθρωποσ ήταν σκληρόσ κι απάνθρωποσ

Ο πιο δικόσ μου άνθρωποσ ήτανε η σιωπή μου
Που ρίζωσε στα στήθια μου και λειώνει την ψυχή μου
Ήτανε η σιωπή μου
Ο πιο δικόσ μου άνθρωποσ ήταν σκληρόσ κι απάνθρωποσ