Είμαι Άνθρωπος (Eimai Anthropos)
Μέρα γιορτινή δεν περιμένω να’ ρθει
Σαν μια Κυριακή που δε χωράει
Τη φρικτή μου τη σιωπή
Να με ξυπνήσει με ένα αθάνατο φιλί
Νύχτα φωτεινή και πάλι θα σε κρύψουν
Τρέμεις σαν παιδί μήπως σ’ ανακαλύψουν
Βάζεις τη στολή να μη σ’ αγγίξουνε
Τα πώς και τα γιατί
Άνθρωπος και εγώ και απόψε θα φωνάξω
Άνθρωπος και εγώ, βαρέθηκα, θα αλλάξω
Άνθρωπος και εσύ, που χεις στα χέρια τη δική μου τη ζωή
Και πριν προλάβω να σου πω
Πως σ’ αγαπώ με σκοτώνεις, μα είμαι άνθρωπος και εγώ
Κι όταν το πρωί μες το καθρέφτη
Θα φοβάμαι να με δω, μη με φωνάξω ψεύτη
Τα σημάδια θα ρωτώ αν έκανα όλα αυτά
Που είχα στο μυαλό
Άνθρωπος και εγώ, και απόψε θα φωνάξω
Άνθρωπος και εγώ, βαρέθηκα, θα αλλάξω
Άνθρωπος και εσύ, που έχεις στα χέρια τη δική μου τη ζωή
Και πριν προλάβω να σου πω
Πως είμαι άνθρωπος και εγώ
Ένα κομμάτι απ’ τον ίδιο το δικό σου το Θεό
Και έχω δικαίωμα να κλαίω, να γελάω, να πονώ
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό που άλλοι πετάνε να πετώ
Μα είμαι άνθρωπος και εγώ
Κι έχω στα χέρια τη δική σου τη ζωή
Και πριν προλάβεις να μου πεις πως μ’ αγαπάς
Σε σκοτώνω
Γιατί είμαι άνθρωπος και εγώ
Είμαι άνθρωπος και εγώ
