Gkriza Poli

Ξεχασμένες απ' το σύμπαν προσωπικότητες
Παρατημένες από τον θεό ψυχές
Με εξοστρακισμένες, μοιάζουν, αδελφότητες
Σαν χώρο-χρονικά ναυάγια αυταναφλέγονται στο χθες
Νεφέλες που σκορπίστηκαν στο άπειρο
Θυμίζουν καταιγίδες που 'χαν κάποτε να δώσουν
Κι η λήθη πως θα ζούνε πάντα για να δουν το αύριο
Μαζεύει τα όνειρα τους μέχρι να παγώσουν
Είναι χειμώνας το κορμί τους – βουνά πανύψηλα
Για πες μου η κορυφή σου αν χωρά δυο ανθρώπους
Θαμμένος μες το χιόνι, κάπου ψηλά στα σύννεφα
Αυτός ήταν στόχος να υποτάξεις άλλους τόπους;
Σ' ένα χρηματιστήριο που σού 'χτισαν εργάτες
Αγοράζεις τις καρδιές, πουλάς αλαζονεία
Θαρρείς πως είσαι πλούσιος μα γεμάτος αυταπάτες
Στον αυτόκλητο σου θρίαμβο προσκυνάς ξένα μνημεία
Μνήμη που μικραίνει, στροβιλίζεται στο τίποτα
Έχει βουτήξει το μυαλό σου στο σήμερα και πάει
Κοντόφθαλμά σου βήματα ηχούνε προς τα κύματα
Μιας θάλασσας που πνίγει κάθε μέρα ότι αγαπάει
Έτσι απαντάνε πεθαμένες ερινύες
Στο κάλεσμα μια άνανδρης σκιάς που χεις αντρώσει
Αυτή λες θα σε σώσει, κι όλο περνάν οι μήνες
Καθώς γίνονται τα χρόνια που ξεγύμνωσαν την πτώση
Κατεύθυνση κάθετη, γνώριμη, ανίκητη
Πορεία που δεν άνοιξε φτερά για να πετάξεις
Τα λάθη σου να πιάσεις και μοιάζει να είναι αδίστακτη
Κατασκευάζει όνειρα καινούρια να δαμάσεις
Ζήσε από τον οίκτο σου, μικροί που είναι όλοι
Ανθρωπάκια που ζηλεύουνε αυτό το «μεγαλείο»
Είναι τόσο αστείο – μυρίζω τη φορμόλη
Σε μάγεψε το στέμμα σου σ' αυτή την γκρίζα πόλη;
Θαρρείς πως είσαι αθάνατος;
Είσαι ανίκανος να νιώσεις τη γαλήνη
Θαρρείς πως είσαι αθάνατος;
Είσαι ανίκανος να νιώσεις τη γαλήνη
Θαρρείς πως είσαι αθάνατος;
Νομίζεις πως η άρνηση θα κλείσει τις πληγές σου;
Θαρρείς πως είσαι ονείρου ατραπός
Και οδηγείς μέσα απ' το σώμα σου ελπίδες προς το χθες σου;
Είσαι ανίκανος να νιώσεις τη γαλήνη
Φεγγάρια που σημάδευες μεγάλος για να γίνεις
Αστέρια στο ποτήρι σου που σχηματίζουν δύνη
Καταπίνουνε τις νύχτες που σαν δάκρια τις ρίχνεις
Θαρρείς πως είσαι αθάνατος;
Είσαι ανίκανος να νιώσεις τη γαλήνη
Θαρρείς πως είσαι αθάνατος;
Είσαι ανίκανος να νιώσεις τη γαλήνη