Apofasi

Δες τη μέρα: είναι η πρώτη
Έχω στην πλάτη μου τη νιότη
Έχω να φτιάξω έναν κόσμο – απλά κοίτα
«Κάθε αρχή», λένε, «και δύσκολη» - γράφω νέα σελίδα
Σ αυτό το σπίτι έχω ριζώσει, απλά βαρέθηκα την πτώση
Έχω μια βόλτα, πια, να κάνω – κοίτα πάνω
Είναι γαλάζια η Αθήνα κι άλλο, πια, δεν αμφιβάλω
Κάποτε βάδιζα με τσάντα κι ένα discman
Τώρα τιμόνι και τα πόδια μου ατροφήσαν
Κάποτε όνειρα, όμως τώρα ξενυχτάω
Ηλιούπολη μεθάω και νομίζω πως ξεχνάω
Κάποτε το 'λεγα μεγάλος πως θα γίνω – τώρα προσέχω μη μικρύνω!
Να κρύβομαι στο χθες μου, άλλο πια, δεν έχει νόημα
Δεν κλείνουν οι πληγές αναμοχλεύοντας το πρόβλημα
Γιατί το μένος μεγάλωσε – τα χέρια άνοιξε, το χθες σταμάτησε
Γιατί το όνειρο πάγωσε – τα μάτια άνοιξε, δες που σε τράβηξε
Γιατί το μένος μεγάλωσε – τα χέρια άνοιξε, το χθες σταμάτησε
Γιατί το φως με προκάλεσε: «Παρ την απόφαση, το παιδί μάλωσε»
Δες το ρολόι σου, είναι η ώρα
Έχεις αργήσει, μην ξεχνάς τον προορισμό σου – κάντο δικό σου
Λίγο-λίγο, κάθε μέρα, γίνε σφαίρα που γυρνάει απ το στήθος στον εχθρό σου
Κοίτα μπρος σου – το φεγγάρι πλέον κρύβεται
Αμείβεται η ευθύνη, δεν το ξέρεις, δε στο είπανε
Κρυφτήκανε στο δάνειο που πήραν για το σπίτι
Τώρα έχεις υποχρέωση σε εκείνον τον αλήτη κάπως άνθρωπος να γίνει
Ψάχνεις τρόπο να γυρίσεις, μα ο κόσμος δε σ αφήνει
Στο μεταίχμιο ταλαντεύεσαι για χρόνια
Αδιέξοδο σου φαίνεται, μα το 'χτιζες για χρόνια
Βήμα πίσω, προς τα μπρος, κάπως έτσι ή αλλιώς, λίγο πάνω, λίγο κάτω
«Όχι, πάμε πάλι», άστο, έτσι ανάπηρος θα μείνεις
Το θέμα είναι η απόφαση – ποιος ήθελες να γίνεις
Γιατί το μένος μεγάλωσε – τα χέρια άνοιξε, το χθες σταμάτησε
Γιατί το όνειρο πάγωσε – τα μάτια άνοιξε, δες που σε τράβηξε
Γιατί το μένος μεγάλωσε – τα χέρια άνοιξε, το χθες σταμάτησε
Γιατί το φως με προκάλεσε: «Παρ την απόφαση, το παιδί μάλωσε»
Γιατί το μένος μεγάλωσε – τα χέρια άνοιξε, το χθες σταμάτησε
Γιατί το όνειρο πάγωσε – τα μάτια άνοιξε, δες που σε τράβηξε
Γιατί το μένος μεγάλωσε – τα χέρια άνοιξε, το χθες σταμάτησε
Γιατί το φως με προκάλεσε: «Παρ την απόφαση, το παιδί μάλωσε»