Apodexomai Tin Proklisi

Ξέρω το δρόμο, τον μονόδρομο, που περπατάς
Το όνειρο που κυνηγάς κι απόηχο της μοναξιάς
Ξέρω το βήμα που σε σίγησε να ακούγεται η άπνοια
Και τ' άδυτα που κρύβουνε τα λόγια στα τετράδια
Και μια μάχη που δεν ήξερα πως δίνω
Με τ' άγνωστο που απεύχεται το όμορφο
Είναι οι λέξεις που γεννάνε κάθε πράξη
Μα δεν το 'ξερα, τα λόγια μου ελεύθερα τ' αφήνω
Κρίμα κι άδικο κι ο δρόμος μεγαλώνει
Το εγώ αυθυποβάλλουμε σ' αντίθετο στρατόπεδο
Κι ανώφελο κι αν μοιάζει, ο εχθρός μας μαραζώνει
Χιόνι και χαλάζι μες τ' ατέρμονο του βάλσαμο
Εφάμιλλο της άθλιας ηλίθιας ελπίδας
Το όνειρο που άναψε φωτιές για να το βρεις
Είπα να γράψω μια σελίδα
Και βρήκα αλήθειες κάτω απ' τα βιβλία της σιωπής
Τ' όνειρο δεν πέθανε ακόμα
Με ρωτάνε αν το θέλω, μα δεν ξέρουνε το πόσο
Τ' όνειρο με ρώτησε αν αντέχω λίγο ακόμα
Κι άνοιξα πανιά, σ' ένα ταξίδι θα ενδώσω
Τ' όνειρο δεν πέθανε ακόμα
Αναρωτιέμαι αν φοβάμαι να πετύχω και διστάζω
Τ' όνειρο με ρώτησε αν αντέχω λίγο ακόμα
Δέχομαι την πρόκληση τ' όνειρο να δαμάσω