O Drapetis

Χτυπάει τον μόνο η αυγή
Που έχει τη λύπη ταίρι
Σπρωξιά γερή μετωπική
Μετά κανείσ δεν ξέρει

Τον πόνο κάνει φυλαχτό
Τουσ φόβουσ του αγαπάει
Στήνει τα βράδια σκηνικό
Κι όπου τον πάει πάει

Απ' τη μοίρα σου δραπέτησ
Λυτρωμένοσ μα και φταίχτησ
Ξαναγύρισεσ

Μια και δυο και τρεισ και δέκα
Σαν κορίτσι και γυναίκα
Εσύ με φίλησεσ

Χτυπάει τον ξένο η αυγή
Με τον καημό στο χέρι
Του τραγουδάει του μιλά
Την ξενιτιά του ξέρει

Κερνάει καπνό φυσάει λυγμό
Φέρνει στο νου του εκείνη
Και γαληνεύει την κοιτά
Όταν τα μάτια κλείνει