Μην ακούς κανένα

Άκου του πόνου το σφυρί και τησ σιωπήσ
Τ’ αμόνι δάκρυ που κάτω έπεσε και βγήκαν τα κρυμμένα
Άκου τη νύχτα πώσ λυγά όταν το φωσ ζυγώνει
Όρκουσ που ξεστρατίσανε και τρέχουν δίχωσ φρένα

Άκου τραγούδια στο βυθό άκου κραυγέσ στα ύψη
Σπίτια κλειστά που ανοίξανε κι έχουνε γίνει τρένα
Άκου πωσ κλαίει μια γιορτή και πώσ γελά μια θλίψη
Πώσ σου τα κόβει τα φτερά η μάνα που σε γέννα
Άκου τα λόγια του τρελού και του σοφού την πένα
Μα όταν κάνεισ όνειρα να μην ακούσ κανένα

Άκου τα βράχια πώσ ανθούν πώσ λιώνουνε τα κάστρα
Χρόνια πώσ γίνονται στιγμέσ με στόματα ραμμένα
Νύφεσ που ξεχαστήκανε σε μια παλιά κρεμάστρα
Κι άντρεσ που δεν ετόλμησαν να κλάψουν τα χαμένα
Άκου ευχέσ και συμβουλέσ και λόγια πικραμένα
Μα όταν κάνεισ όνειρα να μην ακούσ κανένα