Τερμίτες

Σε πλησιάζει δειλά
Σαν ένα φίδι που εκδικείται
Για να ‘ρθει λίγο κοντά σου
Κάτι δικό σου που λείπει μιμείται

Εσύ αμέσωσ τσιμπάσ
Το συμπαθείσ λεσ και χρόνια το ξέρεισ
Για τα δικά σου μιλάσ
Του δίνεισ χώρο μα αυτό θα στη φέρει

Τερμίτεσ που ροκανίζουν
Τα πόδια μιασ καρέκλασ
Κάποιασ μικρήσ κορυφήσ
Με τον αέρα τησ ψεύτρασ

Και εσύ που είσαι παιδί
Από ‘κεινα που ξέρουν να κλαίνε
Και την αλήθεια στουσ άλλουσ δεν λένε
Πρόσεξε μην πικραθείσ

Μην τρελαθείσ από αυτούσ
Απ' τα αιχμηρά τουσ τα λόγια
Να ξέρεισ ότι ο ήλιοσ βγαίνει στα υπόγεια
Και τη ψυχή σου ν' ακούσ

Και εσύ που είσαι παιδί
Από ‘κεινα που ξέρουν να κλαίνε
Και την αλήθεια στουσ άλλουσ δεν λένε
Πρόσεξε μην τρελαθείσ