ข้าวลาลาน
ชีวิตของข้านี้หนอ
ดั่งรอเพียงถึงวันตาย
หยาดเหงื่อแรงงานแล้งหลาย
เลือดร้ายไหลรินหลั่งนอง
ดั่งเปรตปอบคอยรุมล้อม
ตรมตรอมผอมโซสิ้นแรง
เดือดแดดแผดเปลวลมแล้ง
โอ้ฟ้าแดงด้วยแสงสุรีย์
ข้าเกิดเป็นคนทำนา
ปู่ย่าตายายดั่งเดียว
ขุดค้นหว่านดำกำเคียว
ซีดเซียวนับวันพันปี
ชั่วโคตรตระกูลหลานเหลน
แก่เฒ่าลำเค็ญเช่นนี้
ดุจดั่งค่ำคืนตาดี
โอ้ชีวีมืดมนดลตระกาล
วันหนึ่งข้าเคยใฝ่ฝัน
ขายมันขายปอเก็บเงิน
ขายไร่ขายนาวัวควาย
อยากได้รถยนต์สักคัน
วิ่งส่งรับคนโดยสาร
ไม่นานวันคงร่ำรวย
บุญบาปกลับไม่อำนวย
โอ้แสนซวยรวยลงร่ำไป
น้ำมูกน้ำมันมันแพง
ลูกเมียท้องแห้งอดโซ
ค่างวดก็แพงอักโข
จะหัวโตเสียแล้วสิเรา
ขายข้าวขายเรือนขายเล้า
กู้เขาก็ยังไม่พอ
เถ้าแก่ก็ไม่ปราณี
ไม่ถึงปียึดเอาคืนไป โอ๊ย
ลูกใหญ่ล่มจมเสียแล้ว
ไม่เหลือแนวได้เป็นของเรา
จะอยู่ก็อายคนเขา
จึงเลือกเอาหนทางสู่เมือง
รับจ้างแรงงานวันนี้
ชีวีนับวันฟืดเคือง
ฟืดเคือง
แต่ก่อนทุ่งนาเรืองเหลือง
พอเข้าเมืองเหลือเพียงความหลัง
บ้านช่องเรือนชานสูญเสีย
ลูกเมียอยู่กินอย่างไร
เงินทองไม่พอส่งให้
สุดแค้นใจเมื่อยในอกเรา
นั่งบ่นอยู่ริมทางเท้า
ถึงคราวตกงานอีกครา
เหน็ดเหนื่อยเมื่อยแรงอ่อนล้า
อ่อนล้า อ่อนล้า
โอ้ชีวาดังข้าวลาลาน
