ใกล้ตาไกลตีน
ไกลโอ้ไกลจากโพ้นขอบฟ้า
เราจากมาด้วยการก้าวย่าง
จากกลิ่นฟางรอยยิ้มเจ้าเอย
ใครเล่าเคย ใครเล่าเคย
พี่น้องเอ๋ยจะเล่าให้ฟัง
ตามทิวเขาที่ยาวเหยียดฟ้า
ตามหมู่ปลาลำธารใสสด
ตามหมู่มดที่ร้างเริดรัง
ไปจากรังใจฝากฝัง
ฝากเจ้าไว้ในแผ่นดิน
ดินเคยนอนสะท้อนอุ่นกาย
มองยอดไม้เมื่อยามแรกผลิ
ผลิกิ่งรวงเป็นพวงพุ่มใบ
น้ำที่ไหลหลั่งลงจากดอย
ใจเจ้าลอยไปสู่ท้องทุ่ง
มุ่งสู่เมืองเฟื่องฟุ้งแปลกตา
เจ้าเคยยิ้มเคยแย้มเบิกบาน
สนุกสนานท่ามกลางพ้องเพื่อน
เคยพูดเตือนและสนทนา
เจ้าเคยฝันถึงวันที่ดี
มาบัดนี้มิอาจพบหน้า
ดูใกล้ตาแต่แล้วไกลตีน
แผ่นดินที่หอมแผ่นดินที่ตรอม
จะกอดเจ้าไว้ยังไออุ่นกัน
รักเจ้าไว้ยังไออุ่นกัน
ฝันและฝันให้ไกลที่สุด
เจ้ามนุษย์จะหวังสิ่งใด
รักเจ้าไว้ยังไออุ่นกัน
ฝันและฝันให้ไกลที่สุด
เจ้ามนุษย์จะหวังสิ่งใด
