Eeuwige jeugd
Ooit liep m'n vader in de lente met mij naar 't kleine meer
Hij liet me in 't water kijken, ik zag mezelf als oude heer
De zomer vloog voorbij, m'n ogen traanden van de pijn
Want een kind kan nog niet weten wat waterrimpelingen zijn
Toen de herfst begon te razen liep ik alleen naar 't kleine meer
Bekeek mezelf in 't wilde water en zag m'n jongenstrekken weer
Wie weet dat zo'n rimp'ling 't gevolg is van de wind
Die kan in de spiegel kijken, en dan zichzelf weer zien als kind
Eeuwige jeugd is zonder spijt
Geen flauw benul van plaats of tijd
Er is alleen maar heden
Geen toekomst of verleden
Zolang men hunkert, eeuwige jeugd
Nu is 't wachten op de winter, niet alleen m'n haar wordt grijs
Ik zal naar 't kleine meer gaan om voet te zetten op 't ijs
't Water zal me dragen, tot 't winterweer verveelt
Dan zal ik zinken in de lente, verdrinken in m'n spiegelbeeld
