Mangekyou Sharingan

[Verse 1: Tsaki]
Ζω με υποκατάστατα, το πρόβλημα δε λύνω μα αναβάλλω
Αφού δεν έμαθαν τη συμπεριφορά, μα αλλού κοιτάω
Θα δεις τα μάτια μου κλειστά όταν αληθινά γελάω
Γιατί δεν ξέρω τι συναίσθημα θα πρέπει να φοράω
Αρνούμενος, προκατειλημμένος μα αποσπούμενος από ηδονή
Κακόφημα κινούμενος στον βάλτο από ζωή
Με ρίξανε στη σφαίρα που γεννιέσαι με ανθρώπινη μορφή
Μοίρα που φτιάχνουν οι θεοί
Όπου τυχαία κατανομή, όλοι οι κομπάρσοι σχετικοί
Μια γνώμη που αλλάζει όταν κάποιος επιβληθεί
Αυτό το παιχνίδι το χω 'δει, δε με μαγεύει και πολύ
Ξέρω το τέλος, και το τέλος το καλύπτει μια αρχή

[Verse 2: Μάνι]
Και τιμωρεί σαν το χέρι του θεού τον αυτόχειρα όταν προτού να πέσει πεθαίνει από συγκοπή
Αναζητούμε αφορμή για να ξεφύγουμε απ' τον βάλτο, αναμενόμενο και συνοχής αποτέλεσμα
Κι αν όλα έχουν τη τιμή τους, φέρτε κάποιον να προσφέρω ένα ποσό για τη σιωπή τους
Η μισή ντροπή δική τους, πώς κατάντησα;
Να επιβιώνω με τεχνάσματα, χάθηκα
Μέσα σε φάσματα με τα χαρακτηριστικά νου να θυμίζουν τα φαντάσματα
Δεν άλλαξα τον τρόπο που ξεφεύγω απ' το κτήνος, φτύνω σάτιρα
Ζω σε συχνότητες εγκέλαδου, τρελάθηκα
Κι όταν οι κόσμοι μας χαθούνε, θα βρεθείς ενώπιον σ' ό,τι εξαταπάτησες, υγιής τόπος, χώματα λερωμένα με φθόνο
Θα φτύνω το αντίδοτο στον φόβο, για όσους ζουν ακόμη μες στο κόλπο

[Verse 3: Tsaki]
Το βλέμμα κάτω, βαδίζω σ' έναν κόσμο τόσο εύθραυστο, τόσο μικρό κι ανέπαφο, νιώθω με καταστρέφει
Τα ξύδια τα 'κοψα γιατί ο αληθινός μου εαυτός βαρέθηκε κομμάτια πάντα να με βλέπει
Έχει σκοτάδι κάθε βήμα, σιγουρεύω προς τα μπρος πως είναι αφού το έδαφος δε νομίζω πως κάτω υπάρχει
Κι έτσι βουλιάζοντας στο δήθεν η καρδιά μου άρρυθμα χτυπά και νιώθω πως είναι έτοιμη να σπάσει
Το φοβάμαι
Κι όσο με θυμάται προχωράμε
Η ανάσα μου βαριά, οξυγόνο δεν απορροφάται, με πονά
Γεννήθηκα να φέρω συμφορά
Κινούμενος με μια φορά αντίθετη από αυτή που κοιτά
Όσο η κόλαση γερνά, δαίμονες κινούνται σιωπηλά
Δαίμονες κοντά απειλητικά, ψάχνουν για εκδίκηση μα εκδίκηση δε βρίσκουν πουθενά
Βλέπουν την κόλαση, πατρίδα που τους έκανε στοιχειά

[Verse 4: Μάνι]
Τι χαραμίσαμε για στιγμές ηδονής;
Είναι ο κίνδυνος αθόρυβος, κυνηγός, εραστής
Αλησμόνητη μνήμη για άφθονη θλίψη, μα συμπτωματικά σκάνε μαζί σε κάθε βήμα
Αποφεύγω πειρασμούς, ανοίγω οφθαλμούς, ανασύρω τους νεκρούς απ' τον τάφο και τους μεταδίδω φως
Τα χείλη μου στα χείλη σου θεός και δαίμονας
Έτσι μεγάλωσα, φοβίες ανατρέφοντας
Τι προσπαθείς και είναι μάταιο
Μέσα σ' αυτό το κάτασπρο δωμάτιο, φωνές όταν
Ανακατεύουμε το στρες με τα ψυχολογικά μας
Πόροι καταστροφής της γενιάς μας
Κι έχω την κάψα να ζυγίσω τις τύψεις σας
Μες στο λιοπύρι της Αθήνας παγωνιά, tροφή στα μίση σας
Με πνίγουν οι έννοιες μα πνίγω τον πλανήτη σας kι ακόμα ζω για ν' αμφιβάλλω
Κι ακόμα ζω για ν' αμφιβάλλω

[Outro: Mani]
Ήρθε το τσίρκο με τα τέρατα στην Gotham
Και φέρνει πόνο
Και φέρνει πόνο κι αρρώστιες

[Verse 1: Tsaki]
I live with substitutes, I don't solve the problem but I postpone it
Since they haven't learned how to behave, but I look the other way
You'll see my eyes closed when I'm really laughing
Cause I don't know what emotion I should wear
Denied, prejudiced but distracted by pleasure
Moving through the swamp of life
I've been thrown into the sphere where you are born in human form
A fate that the gods make
Whеre random distribution, all the extras arе relative
An opinion that changes when one is imposed
I've seen this game, it doesn't really fascinate me
I know the end, and the end is covered by a beginning

[Verse 2: Μάνι]
And he punishes like the hand of God the suicide when he dies of a heart attack before he falls
We seek an excuse to get out of the swamp, an expected and coherent result
And if all things have their price, bring someone to offer a sum for their silence
Half their shame, what have I come to?
To survive by artifice, I am lost
In spectres with features of mind to remind the ghosts
I have not changed the way I escape from the beast, spitting satire
I live on the frequencies of a cerebellum, I've gone mad
And when our worlds are gone, you'll find yourself before what you've deceived, healthy place, soil stained with envy
I'll spit out the antidote to fear for those who still live in the trick

[Verse 3: Tsaki]
Looking down, walking in a world so fragile, so small and untouched, I feel it destroys me
I've cut the vinegar because the real me is tired of seeing me in pieces
It's dark every step, I make sure forward it is since I don't think the ground below is there
And so sinking into pretence my heart beats irregularly and I feel it's about to break
I'm afraid of it
And as he remembers me we go on
My breathing is heavy, oxygen is not being absorbed, it hurts
I was born to bring disaster
Moving in a direction opposite to the one she's looking at
As hell grows old, demons move silently
Demons close in menacingly, seeking vengeance but vengeance they find nowhere
They see hell, home that haunts them

[Verse 4: Μάνι]
Have we wasted for moments of pleasure?
Is danger a silent hunter, a hunter, a lover
Unforgettable memory for abundant sorrow, but coincidentally they burst together at every step
I shun temptation, open my eyes, draw the dead from the grave and give them light
My lips on your lips, god and demon
Thus I grew up, bringing up fears
What you try and it's futile
In this white-washed room, voices when
We mix stress with our psychological
Resources to destroy our generation
And I've got the heat to weigh your guilt
In the Athens snowflakes, freezing cold, a roof to your hatreds
I'm suffocating in my mind but I'm suffocating your planet and I still live to doubt
And I still live to doubt

[Outro: Mani]
The circus of monsters in Gotham
And it brings pain
And it brings pain and sickness