Tameio

Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει;
Να 'ναι 'κεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι
Να 'ναι 'κεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι
Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη

Και μου 'χεις λείψει, δε λέω μαλακίες, μου 'χεις λείψει
Δεν ξέρω πώς σε λένε, δεν ξέρω το πρόσωπο σου
Έλα πάμε απ' την αρχή, "Νικόλας, χάρηκα
Το σπίτι μου είναι αυτό, σε περιμένω, φέρε τσιγάρα και whiskey"
Και μου 'χεις λείψει, σε θέλω για μια νύχτα μόνο
Δεν έχω ανάγκη από αγκαλιές, από φιλιά και sex
Τίποτα απ' αυτά δε μου 'χει λείψει
Θέλω μόνο να με δεις να επιβιώνω, να χορεύω με τη θλίψη
Και μου 'χεις λείψει, σηκώνομαι κι ακούω φωνές
Μετά γυρνώ στην πόλη που τίποτα δε μ' αγγίζει
Κι ορκίζομαι πως κάτι σε θυμίζει
Κι ορκίζομαι θα πέταγα άμα κάτι με είχε στο μπετόν τραβήξει
Ορκίζομαι δεν είμαι όπως οι άλλοι
Συγκάτοικο σ' ένα μυαλό δυάρι, μένω 'γώ κι ένα κουφάρι
Σε ψάχνουν και κοιτάς από την άλλη
Χαράμισα όλα μου τα καλοκαίρια για ένα δανεικό φεγγάρι
Χαλάλι
Ακόμα μια μέρα στο ξημέρωμα χωρίς να ξεκουραστεί το τομάρι μου
Αυτός ο δρόμος πιο μεγάλος κι απ' τα λάθη μου
Κι εγώ μπροστά του πιο μικρός κι απ' το στομάχι μου
Και μου 'χεις λείψει, δεν ξέρω άμα τ' ακούσεις
Και δεν ξέρω άμα το ξέρεις και δεν ξέρω άμα το μάθεις
Εδώ δεν ξέρω ποιος είσαι, εδώ δεν ξέρω ποιος είμαι
Εδώ δεν ξέρω αν καλά καλά υπάρχεις

Όταν φιλήσω την κατάρα, όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα, όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου θα είν' ανάγκη να σε δω
Όταν φιλήσω την κατάρα, όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα, όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου θα είν' ανάγκη να σε δω

Και μου 'χεις λείψει, δε λέω μαλακίες, μου 'χεις λείψει
Αυτό το κρεβάτι με έχει βυθίσει
Και δε ρωτάω τι ώρα θα κοιμηθώ
Γιατί ξέρω πως εδώ και μήνες δεν έχω ξυπνήσει
Πίνω καφέ στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο μαγαζί
Μετά θα φάω το ίδιο φαΐ, μετά κοιμάμαι πάλι
Μετά ξυπνώ μα πριν να σηκωθώ
Κοιτάζω το κενό σ' ένα σεντόνι που ζητάει μαξιλάρι
Πάρε με σαν ύπνος, βάλε τέλος στο μνημόσυνο
Κράτα με για λίγο, βάλε στον καμβά μου κόκκινο
Όταν χαμογελάει ο άνθρωπος θυμίζει το Θεό
Γιατί το θεϊκό είναι πάνω απ' όλα ανθρώπινο
Θα 'μαι το μαύρο στο γκρι, μπήκα και σε λέρωσα
Άλλη μια μέρα που σε σκέφτηκα, δεν πρέπει
Σ' αυτό το δρόμο σουρωμένος ξεφτιλίζομαι
Κι η σούρα μου ορκίζεται ότι με βρήκε έτσι
Δεν έχει τέλος η χορογραφία σου
Δεν έχει μέλλον η λογοτεχνία μου, απλά πονάει
Βάλε βελόνες στα παπούτσια σου και χόρεψε στα μούτρα μου
Εθίζομαι σ' ότι με γρατζουνάει
Αυτό είμαι εγώ
Ο πιο αναπροσάρμοστος πιανίστας ζει σε κόσμους που αντανακλούν το χάλι τους
Θα με ξεχάσουνε σε λίγο οι γοργόνες
Μα οι πειρατές θα μ' έχουνε για πάντα στο μπουκάλι τους

Όταν φιλήσω την κατάρα, όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα, όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου θα είν' ανάγκη να σε δω
Όταν φιλήσω την κατάρα, όταν οι φίλοι μου μ' αφήσουν
Όταν ξεμείνω από τσιγάρα, όταν οι τοίχοι μου με κλείσουν
Όταν τα ρούχα μου βαρύνουν και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Όταν τελειώσω τον καφέ μου θα είν' ανάγκη να σε δω