Έντομα

Θυμάσαι στο ‘χα πει
Ότι δεν κάνω rap
Τα γραπτά μου προσφορά στο Διόνυσο και τον Ρα
Αφήνω έντομα να γεννάνε στο κατώφλι μου
Κι αφού τους σώζω τα μωρά ποτέ δε με τσιμπάν
Κι είναι βαθύ
Μα ο διπλανός μου τ' άκουσε και γέλασε
Τους ρώτησα για ποίηση μου είπαν ότι πέρασε
Μα ξέρω πριν να φύγει κάθισε
Στο πλάι μου με κέρασε κι εγώ δεν το ξεχνάω ανταποδίδω
Δε θέλω να μου μοιάζεις ούτε λίγο
Δεν κουράστηκα μιζερόνικο
Δε θα ταύτιζα ούτε λύκο
Στη θέα της σελήνης μάθε πως δεν βγάζω ήχο
Μα το χέρι επιδεικτικά σηκώνω όταν την κρύβω
Ανάμεσα μας συνηθίσαμε να βλέπουμε κενό
Σαν να μην έχουμε τίποτα κοινό
Και είναι ευχή να μου στέλνουνε μηνύματα οι θεοί
Μα κατάρα γιατί διάβαζα λάθος τον οιωνό
Κι είναι οι άνθρωποι κουνούπια μόνο κοίτα
Γιατί παίρνουν από εσένα ότι θέλουν σε μια νύχτα
Και το έμαθα την άλλη μέρα
Τις πληγές μου έξυνα από ‘σένα
Δε με τσιμπάνε τα έντομα στο είπα
Γενιά με θύματα και ψυχολογικά
Με ελλείμματα οικονομικά
Και αντίληψης προβλήματα
Μας ‘δώσαν αιώνες από άγχος και κατάθλιψη
Με αντάλλαγμα ένα απόγευμα σε λερωμένα κύματα
Λόγια που λένε πως διαφέρω να μου λείπουν
Τα λέγαμε μικροί καλή δικαιολογία βρήκαμε
Ωστόσο κάτι δευτερόλεπτα στο τόσο
Είναι υγεία να συνειδητοποιείς που καταντήσαμε
Αγαπημένη μου μ'αρέσει να σε λέω αγαπημένη μου
Κι ας μην ήσουν ποτέ η αγαπημένη μου
Δε σε ελκύω σε ελκύει ότι γράφω μονάχα
Άρα μη φιλάς εμένα μα το χέρι μου
Για κάθε λάθος που 'χω κάνει
Έγραψα κι από ένα rap να στο θυμίζω
Κι όταν θα φτάσω στο σημείο μηδέν
Για να κάνω ένα βήμα μπροστά θα κοιτάξω πίσω
Για κάθε λάθος που 'χεις κάνει
Έγραψα κι από ένα rap να σου μιλήσω
Αλλά δεν έμαθα ποτέ μου τι είναι λάθος και σωστό
Άρα ούτως ή άλλως θα συνεχίσω