Maria på veg

Eg vov dei dukar, raude, blå,
vov lilla og kvitt lin
då stod så høgt eit ljos hjå meg
i sylvkvitt stråleskin.

Eg våga lyfte augo, sjå,
la stunda vera mi
då såg eg at han bar ei lilje,
kvit, i handa si.

Då visste eg òg kven han var,
eit bod så ageleg,
send ifrå vår Skapar-Far
i himlane, til meg.

Eg varsla vart, ein tidleg vår
om noko rikt og stort,
at livet er ei gåve som vi
får og så gjev bort.

No renn det livet gjennom meg,
ei elv av ljos, ein foss,
snart heile verda føder eg
den Sonen, inn til oss.

Ja, det er òg eit under stort
at slik ei møy som eg
kan vera dør for slik ein konge,
bru for slik ein veg.

No er vi snart i Davids by
og børa mi er tung
og enn eg ber ho utan sut,
for eg er sterk og ung.

Og sanneleg, sjå, Betlehem!
Her veit eg det skal skje.
Men finst det rom for oss i kveld,
ein stad å finne fred?

Min festarmann frå dør
til dør han går og ber om ly,
men kvart eit hus er stengt for oss,
i denne manntalsby.

Så lat det bli som det vart spådd,
lat stallen bli vårt rom!
I grotta duld, i løynde bu
du skjer, Mysterium.