เสียงแผ่วแผ่ว

วันเวลากับการรอใครสักคนหนึ่ง
ซึ่งมันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของใจ
แต่ละวันมีเพียงคำถามคำเดิมว่าเธออยู่ไหน
อยู่กับใครแล้วเมื่อไหร่จะย้อนมา

วันเวลากับความเป็นจริงที่เป็นไป
ได้แต่มองอะไรผ่านหยดน้ำตา
อยู่คนเดียวลำพังอ้างว้างเอื้อมมือออกไปไขว่คว้า
แต่ก็ดีงเอามาได้แค่ความหวั่นไหว

นี่คือเสียงแผ่วแผ่วของใจที่เหนื่อยเหลือเกิน
จากความเหงาบ่อยบ่อยของคนที่คอยทุกวัน
คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน
สิ่งที่เป็นรางวัลให้ฉันก็คือน้ำตา

วันเวลากับความเป็นจริงที่เป็นไป
ได้แต่มองอะไรผ่านหยดน้ำตา
อยู่คนเดียวลำพังอ้างว้างเอื้อมมือออกไปไขว่คว้า
แต่ก็ดีงเอามาได้แค่ความหวั่นไหว

นี่คือเสียงแผ่วแผ่วของใจที่เหนื่อยเหลือเกิน
จากความเหงาบ่อยบ่อยของคนที่คอยทุกวัน
คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน
สิ่งที่เป็นรางวัลให้ฉันก็คือน้ำตา

นัยน์ตาเลือนลางเหลือเกิน
แต่ยังเห็นภาพคนบางคน
คนที่เคยรักคนที่บอกให้รอ (ฮา)

นี่คือเสียงแผ่วแผ่วของใจที่เหนื่อยเหลือเกิน
จากความเหงาบ่อยบ่อยของคนที่คอยทุกวัน
คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน (ฮู)
สิ่งที่เป็นรางวัลให้ฉันก็คือน้ำตา

คอยคนที่ไม่มาคอยคนที่ทอดทิ้งกัน (ฮู)
นี่คงเป็นรางวัลให้ฉันที่ยังเฝ้าคอย