Kres ludzkiej doskonałości obezwładniony próżnością [Arkona (pl)]

Stracić można tak prosto
Odejść można tak łatwo
Można w ogóle nie żyć
Czas zabija wątpliwości
Nikt tego nie zmieni
Nikt nie zrozumie
Tego nie można ocenić
Finał sensu to cierpienia

Strach opętał nadzieje jak zimny wiatr
Orzeźwia codziennie rano
Zabiera sens istnienia
Każdy blask księżyca który budzi cie w nocy
Wskazuje czarna drogę
Ty zamykasz umarłe oczy

Fałsz niedoskonałości i i ludzkiej rozpaczy
Rozpacz cierpienia czy cokolwiek znaczy
Ucieczka w próżność zanika z czasem
Ludzka skłonność płonącej rasy

Fałsz niedoskonałości i ludzkiej rozpaczy
Rozpacz cierpienia czy cokolwiek znaczy
Ucieczka w próżność zanika z czasem
Ludzka skłonność płonącej rasy

Fałsz

Stracić można tak prosto
Odejść można tak łatwo
Można w ogóle nie żyć
Czas zabija wątpliwości
Nikt tego nie zmieni
Nikt tego nie zrozumie
Tego nie można ocenić
Finał sensu to cierpienia cierpienia

Strach opętał nadzieje jak zimny wiatr
Orzeźwia codziennie rano
Zabiera sens istnienia
Zabiera moja świadomość