Paparouna

Την πρωτόειδε μ' ολοκόκκινα ντυμένη
καλλιτέχνης με κεφάλι αυτός ψαρό
κοριτσάκι αυτή μικρό, να μαζεύει ζωηρό
παπαρούνες σε κάποιο αγρό.

Οι διαβάτες την κοιτούσαν μαγεμένοι
και περνούσαν μ' ένα βήμα σιγανό.
Μ' αυτός μες στο δειλινό
είπε μ' ύφος ταπεινό
στο λουλούδι το ζωντανό:

Παπαρούνα χαρωπή
οι διαβάτες που διαβαίνουν
σ' αγαπούνε μα σωπαίνουν
και κανένας δε θα σου πει.
Παπαρούνα χαρωπή,
παπαρούνα μυρωμένη
ο διαβάτης που προσμένει,
άλλην δε ζητά να βρει.

Δεν τον άκουσε η δροσάτη παπαρούνα
εμεγάλωσε και πίστεψε πολλά
λόγια ενός απατηλά, ύστερ' άλλου πιο τρελλά,
κατρακύλησε χαμηλά.

Ξεπεσμένη στου θεάτρου τη φουρτούνα
'κει που χόρευ' ένα βράδυ στη σκηνή
Σάμπως άκουσε βραχνή να της λέει μια φωνή
απ' τη σάλα τη σκοτεινή:

Παπαρούνα σκυθρωπή,
οι διαβάτες που διαβήκαν
σ' αγαπήσαν μα σ' αφήκαν
βουτηγμένη μες στη ντροπή.
Παπαρούνα σκυθρωπή,
παπαρούνα μαραμένη
ο διαβάτης που προσμένει
άλλη δε ζητά να βρει