Volki i Vorony

Pili-pili, a prosnulisia - i noch' pakhnet ladanom.
A krugom vysokij les, temen i zamshel.
To li ehto blagodat', to li ehto zasada nam;
Veselo naoshchup', da skvozniak na dushe.

Vot idut s obrazami - s obrazami neznakomymi,
Da svetiat im lampady iz-pod temnoj vody;
I ia ne pomniu, kak my vstali, kak my vyshli iz
komnaty,
Tol'ko pomniu, chto idti nam do teploj zvezdy...

Vot stoit khram vysok, da t'ma pod kupolom.
Progliadeli vse glaza, da ni khrena ne vidat'.
Ia postavil by svechu, da vse svechi kupleny.
Zazheg by spirt na ruke - da gde zh ego vziat'?

A krugom lezhat snega na vse chetyre storony;
Legko po snegu bosikom, esli dushi chisty.
A my propali by sovsem, kogda b ne volki da
vorony;
Oni sprosili: "Vy kuda? Nebos', do teploj zvezdy?.."

Nazolotili krestov, navtykali, gde ni popadia;
Da promeniali na vino odin, kotoryj byl dan.
A poutru s pokhmel'ia poshli k reke po vodu,
A tam vmesto vody - Mongol Shuudan.

A my khoteli dat' veselyj znak angelam,
Da poteriali ikh iz vidu, zametaia sledy;
Vot i vyshlo by kazhdomu po delam ego,
Esli by ne svet ehtoj chistoj zvezdy.

Tak chto nam delat', kak nam pet', kak ne radi pustoj
ruki?
A esli nam ne pet', to sgoret' v pustote;
A pet' i ne dopet' - to za mnoj pridut orliki;
S belymi glazami, da po mutnoj vode.

Tol'ko pust' oni idut - ia i sam ptitsa chernaia,
Smotri, mne nekuda bezhat': eshche metr - i l'dy;
Tak ia prikroiu vas, a vy menia, volki da vorony,
Chtoby kto-nibud' doshel do ehtoj chistoj zvezdy...

Tak chto teper' s togo, chto t'ma pod kupolom,
Chto teper' s togo, chto ni khrena ne vidat'?
Chto teper' s togo, chto vse svechi kupleny,
Ved' esli net ognia, my znaem, gde ego vziat';

Mozhet pravda, chto net putej, krome tornogo,
I net ruk dlia chudes, krome tekh, chto chisty,
A vse ravno nas greli tol'ko volki da vorony,
I blagoslovili nas do chistoj zvezdy...