Σαν αφίσα ξεβαμμένη

Με κόκκινη μπογιά σε διαγράφω
Και ένα χι τραβάω οριστικό στο άδειο πρόσωπό σου
Που σαν αφίσα ξεβαμμένη απ' τον καιρό
Μένει σε τοίχο κολλημένη κι απορώ
Ποιοσ είν' ο λόγοσ που αντέχεισ τον εαυτό σου

Και με πονάει που δεν ξέρεισ ν' αγαπάσ
Και σε λυπάμαι που δεν ξέρεισ ν' αγαπιέσαι
Μια γκρίζα στάχτη η ζωή σου και σκορπάσ
Ό, τι αγάπησα σ' εσένα και σκορπιέσαι

Ντύσου ό,τι σ' άγγιξε απόψε
Σκούπισε μ' ένα ρούχο καθαρό
Τισ κόκκινεσ μπογιέσ σου
Κι εγώ θα φέρω το αθάνατο νερό
Σαν μια υπόσχεση δοσμένη από καιρό
Να πλύνω τισ αόρατεσ πληγέσ σου
Να πλύνω τισ αόρατεσ πληγέσ σου

Σαν έρημη αλάνα η καρδιά σου
Ένα ποδήλατο που τ' άφησαν παιδιά
Δεμένο σ' αλυσίδα
Τισ άδειεσ νύχτεσ να πεθαίνει απ' τη σκουριά
Να ξεθωριάζει από πάνω του η μπογιά
Σάπιο να στέκεται χωρίσ ελπίδα

Πότε θα μάθεισ με τουσ άλλουσ να μιλάσ
Πότε θα μάθεισ με τουσ άλλουσ να κοιτιέσαι
Στα λίγα φώτα τη ζωή σου θα χαλάσ
Σ' ανθρώπουσ όμοιουσ μ' εσένα θα χαλιέσαι

Ντύσου ό,τι σ' άγγιξε απόψε
Σκούπισε μ' ένα ρούχο καθαρό
Τισ κόκκινεσ μπογιέσ σου
Κι εγώ θα φέρω το αθάνατο νερό
Σαν μια υπόσχεση δοσμένη από καιρό
Να πλύνω τισ αόρατεσ πληγέσ σου
Να πλύνω τισ αόρατεσ πληγέσ σου