Στης Αθήνας τα στενά

Μοναστηράκι βόλτα κυριακή πρωί
Και το θησείο γοητεία μου κρυφή
Κι ένα φουστάνι νάζια μου κάνει
Γελάει και κρύβεται στου δρόμου τη στροφή
Βλέμμα δε χάνει κι όπωσ με φτάνει
Έτοιμοσ στέκομαι για μια καινούρια αρχή

Στησ αθήνασ τα στενά περπάτησα
Με το δάκρυ του νοτιά σε ράντισα
Με κλαδί δάφνησ κι ελιάσ στεφάνωσα
Τα χρυσά σου τα μαλλιά

Μοναστηράκι καρδιοχτύπι μου κρυφό
Σε ξαναβρίσκω σαν παλιό μου θησαυρό
Ξανθό μπακίρι μνήμεσ διεγείρει
Κάποιου μου έρωτα σε άγνωστο καιρό
Βαθιά κρυμμένου κι αγαπημένου
Που τώρα λάμπει μέσ' το φωσ το αττικό

Στησ αθήνασ τα στενά περπάτησα
Με το δάκρυ του νοτιά σε ράντισα
Με κλαδί δάφνησ κι ελιάσ στεφάνωσα
Τα χρυσά σου τα μαλλιά