Μια ηλιαχτίδα

Βροχή είναι η ελπίδα μου την καταπίνει η γη
Στο γκρίζο ρείθρο σιωπηλά σέρνεται εκει χάμω
Μοιάζουνε τραύματα πολλά σε ανοιχτή πληγή
Τα λίγα μου ιδανικά σκόρπια πάνω στην άμμο

Είναι ο χρόνοσ τόσο αμείλικτα σκληρόσ
Μοιάζει ψυχρόσ εκτελεστήσ είναι ένασ μπερμπάντησ
Κι εγώ επαίτησ τησ ζωήσ έτσι κι αλλιώσ
Τησ κάθε νύχτασ και τησ μέρασ σχοινοβάτησ

Θα 'θελα να 'μουν μία χρυσή κλωστή μια χρυσή κλωστή
Σ' αυτό τον μαύρο ουρανό μια ηλιαχτίδα
Κρυφά να κένταγα μεταξωτό χαλί
Μπροστά στα πόδια σου να το 'στρωνα πατρίδα

Μα είμαι μόνο ένασ άνθρωποσ απλόσ
Μία ψυχή που ψάχνει τ' όνειρο ακόμα
Παραπατάω στα σκοτάδια διαρκώσ
Πατάω λασπόνερα και πέφτω μεσ το χώμα