Νυχτερινά αγάλματα

Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
Χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά
Να σεβαστείσ το άβατο να μη με κυνηγάσ
Τ' αγάλματα το σάββατο ποτέ μην τ' ακουμπάσ

Ξανάρχεται ο χειμώνασ κι η νύχτα απ' την αρχή
Θα κλάψει ο παρθενώνασ η ομόνοια θα βραχεί
Μεθώ με δυο σταγόνεσ κι αρχίζω απ' την αρχή
Οι πόρνεσ είναι μόνεσ κι οι άντρεσ μοναχοί

Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράσ
Τα πάθη σου είναι αγάλματα αιόλου κι αθηνάσ
Τισ νύχτεσ που κοιμάμαι τ' αγάλματα ξυπνούν
Τα πάθη μου φοβάμαι τα κρύβω μην τα δουν

Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
Και σ' ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
Την ώρα που τα ράσα σου σ' αφήνουνε γυμνό
Και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό

Ξανάρχεται ο χειμώνασ η πόλη θα χαθεί
Θα γύρει ο παρθενώνασ και θ' αποκοιμηθεί